Και υποκριτική όσο δεν γίνεται, θα προσθέταμε. Τώρα το πόσο τυφλή είναι, χρειάζεται συζήτηση, μια και ευρέως κυκλοφορεί η άποψη πως είναι μονόφθαλμη και στραβοκοιτάζει προς αυτούς που κρατούν το μαχαίρι και το πεπόνι ανά χείρας, χαριεντιζόμενη μαζί τους. Χέρι χέρι η ηγεσία της με το αυταρχικό καθεστώς Μητσοτάκη, προσεχτική με τις επιθυμίες του, μεγάθυμη με τους δικούς του παραβάτες, μάλιστα σε βαθμό προκλητικό για το περί δικαίου αίσθημα του κόσμου.

Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που η κοινή γνώμη άναυδη και με εύλογες απορίες παρακολουθεί την στάση και την συμπεριφορά της δικαιοσύνης κυρίως στα ανωτέρα κλιμάκια, αισθανόμενη την ορφάνια και την εγκατάλειψη σε αυτό που μέχρι τώρα ονομάζαμε αντικειμενικότητα, ίση αντιμετώπιση του κρινόμενου, ανεξάρτητα του ποιος είναι. Ακόμη καταρρέει κι αυτή η μέχρι πρότινος πεποίθηση πως και ο φτωχός και αδύναμος μπορεί να καταφύγει σε αυτήν για να βρει το δίκιο του. Δημοκρατία δίχως δικαιοσύνη δεν μπορεί να υπάρξει. Στη θέση της θα υπάρξει ο αυταρχισμός, η  μεθόδευση υπέρ των ισχυρών και εχόντων, των υπηρετούντων την καθεστωτική νοοτροπία, όπως αυτή κτίζεται σήμερα από το σύστημα Κυρ. Μητσοτάκη.

Αναρωτιέται, όπως είπαμε και παραπάνω, όλος ο κόσμος  για τα μυστήρια που προκύπτουν από την υπόθεση Noor 1, η οποία αρχειοθετήθηκε σαν να μην υπήρξε αντικείμενο έρευνας, μήτε η  μεταφορά με το εν λόγο πλοίο δύο τόνων ηρωίνης, και προπάντων με τους ξαφνικούς θανάτους μαρτύρων της υπόθεσης. Βουίζει μήνες τώρα η υπόθεση των υποκλοπών, η μισή Ελλάδα καλωδιωμένη με το Μαξίμου να έχει μεταβληθεί σε κέντρο παρακολούθησης επισήμων και ανεπισήμων σε κρατικά και στρατιωτικά πόστα παραγόντων και οι λεγόμενες Ανεξάρτητες Αρχές για τον έλεγχο της κατάστασης δεμένες χειροπόδαρα από το καθεστώς και με την δικαστική ηγεσία, απλά να παρακολουθεί. Στο ναυάγιο της Πύλου, εκεί που εξακόσιες ψυχές πήγαν άκλαυτες, τσιμουδιά, καμία έρευνα, κανένα αποτέλεσμα. Τώρα φυσικά αναφερόμαστε σε ανθρώπινες υπάρξεις τρίτης ποιότητας  ή και τέταρτης αφού οι σκουρόχρωμοι επιβάτες του πήγαιναν οι δόλιοι… γυρεύοντας. Στα Τέμπη και στο σιδηροδρομικό μακελειό, με το πάσο μας και χωρίς βιασύνη, συστήθηκε και η Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής, για να κάνουν πλάκα και να χαριεντίζονται τα μέλη της κυβερνητικής πλειοψηφίας με πρώτο και καλύτερο τον πρόεδρο της.

Εκείνο όμως που χαρακτηρίζει την ποιότητα της δικαστικής ηγεσίας είναι και η φράση-απάντηση της προέδρου του Αρείου Πάγου, στη μητέρα αδικοχαμένης κοπέλας στο παραπάνω δυστύχημα, να καταφύγει σε καμία εκκλησία και να παρηγορηθεί για την απώλεια της, αφού η δικαιοσύνη αργεί σε τέτοιες περιπτώσεις. Και, θα προσθέταμε εμείς, είναι και αλά καρτ ευαίσθητη. Όμως για να μην τις τρώμε ελαφρά τη καρδία το δίκιο της, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι άμεσα σπεύδει και με ιδιαίτερη σπουδή να ενεργήσει τα δέοντα, σαν πρόκειται για περιπτώσεις που θίγεται το... κράτος δικαίου, το σύστημα Μητσοτάκη και προπάντων η ευθυκρισία και η ευαισθησία της στην τήρηση των νόμων.

Παράδειγμα η άσκηση δίωξης στην τραγουδίστρια Τ. Τσανακλίδου για φράση της σε συνέντευξη πως όσο ο κόσμος δεν εξεγείρεται, οι Μητσοτάκηδες και οι πραιτοριανοί του θα θριαμβεύουν. Η φράση της θεωρήθηκε ως πρόσκληση για…επανάσταση, φαίνεται, η οποία υπονομεύει τα όσια και ιερά της πατρίδας.

Τελευταία και η σπουδή της προέδρου του Αρείου Πάγου να συγκαλέσει ολομέλεια, προκειμένου να αντικρούσει, λέει, το ψήφισμα το πρόσφατο του Ευρωκοινοβουλίου για το ανύπαρκτο ουσιαστικά κράτος δικαίου στη χώρα μας. Τέτοια ευαισθησία, τέτοια… δικαιολογημένη  αγανάκτηση από τους ταγούς της εγχώριας Δικαιοσύνης προς τους ανθέλληνες της Ευρώπης, τέτοια και τα διαπιστευτήρια της προς το κυβερνητικό τσίρκο, πως είναι στο πλευρό του.

“Σήμερα μόνο οι ηλίθιοι κάνουν δικτατορίες με τανκς, από τη στιγμή που υπάρχει η τηλεόραση” είπε πριν μερικά χρόνια ο Ουμπέρτο Έκο. Να προσθέσουμε  πως όχι μόνο η τηλεόραση, μα και το ραδιόφωνο και οι εφημερίδες. Όλοι οι παραπάνω κρατικοδίαιτοι που είναι στρατευμένοι στο πλευρό του πιο επικίνδυνου μεταπολιτευτικά πρωθυπουργού και κτίζουν το σκληρά αυταρχικό καθεστώς του. Το καθεστώς που προσομοιάζει με κεκαλυμμένη δικτατορία.  Η Δικαιοσύνη και η ηγεσία της άραγε θα σταθούν στο ύψος τους, έστω και αργοπορημένα;