Στο διήγημα «Το μόνον της ζωής του ταξείδιον» η αφήγηση γίνεται στο πρώτο πρόσωπο από ένα ενήλικο αφηγητή, που ξαναγυρνά στις μνήμες της παιδικής του ηλικίας, με κεντρικό πρόσωπο αναφοράς τον παππού του. Ο αφηγητής θυμάται όταν σε ηλικία δέκα ετών πηγαίνει στην Κωνσταντινούπολη να μάθει τη ραπτική. Εκεί περιμένει να συμβούν όλα όσα θαυμαστά του είχε διηγηθεί ο παππούς του για τα δικά του ταξίδια. Ωστόσο, τίποτα αξιοσημείωτο δεν συμβαίνει και το αγόρι χάνει την πίστη του στο αγαπημένο του πρόσωπο. Μια μέρα, το αγόρι ειδοποιείται να πάει στο χωριό του για να δει τον παππού του που είναι άρρωστος. Το αγόρι επισκέπτεται τον παππού του και του διηγείται το ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη και τον ρωτά για τα δικά του ταξίδια. Τότε ανακαλύπτει ότι ο παππούς του δεν έχει πάει ποτέ ταξίδι και όλες οι ιστορίες που του έλεγε ήταν παραμύθια της μητέρας του. Στη συνέχεια, ο παππούς αποκαλύπτει στον εγγονό του τα παιδικά του χρόνια. Ως παιδί ήταν κλεισμένος στο σπίτι του μέχρι να παντρευτεί. Του αποκαλύπτει ότι δεν είχε πάει πουθενά, το μόνο του ταξίδι ήταν ίσαμε ένα βραχώδες ύψωμα που ήταν κοντά στο σπίτι του, και το μόνο ταξίδι που θα πήγαινε, στους Αγίους Τόπους, το έκανε τελικά αντί γι' αυτόν η γιαγιά του.

Τελικά, από τη διήγηση του παππού, εικονογραφείται η ζωή ενός ανθρώπου άβουλου, που είχε μάθει να υποτάσσεται, να μην αντιδρά, αλλά να ξεφεύγει από όσα του επιβάλλονταν, καταφεύγοντας στα παραμύθια που τα πίστεψε ως πραγματικότητα, έτσι αταξίδευτος που ήταν. Στο τέλος, αφού είπε όλα τα παραμύθια του, ο παππούς πεθαίνει πραγματοποιώντας έτσι το μοναδικό ταξίδι της ζωής του. Το ταξίδι του θανάτου του.

Στα αλήθεια, τώρα. Η τέχνη μιμείται τη ζωή ή η ζωή την τέχνη;

Πόσοι από εμάς δεν έχουμε τα ίδια αισθήματα του παππού και του εγγονού του, ανεξάρτητα τα πόσα ταξίδια έχουμε ή δεν έχουμε κάνει.

Θυμάμαι μια σκηνή από το Stranger than Paradise (1984) του Τζάρμους. Οι δυο πρωταγωνιστές ταξιδεύουν χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τη Νέα Υόρκη για να δουν μια «αξιοθαύμαστη» παγωμένη λίμνη. Κουκουλωμένοι στα παλτά τους κοιτάζουν αποχαυνωμένοι τη λίμνη. Με τα πολλά, ένας από αυτούς λέει:

- Είναι αστείο. Πηγαίνεις σε κάποιο καινούργιο μέρος και όλα μοιάζουν απλώς τα ίδια.