Πήγαμε μια βόλτα με την Ισαβέλλα στο Mall στο Μαρούσι. Μπήκαμε στο κατάστημα της ΙΚΕΑ για να χαζέψουμε. Στο τμήμα με τους καναπέδες και τα τραπέζια διαβάσαμε, δηλαδή εγώ διάβασα -η Ισαβέλλα δεν γνωρίζει ακόμα να διαβάζει- την παρακάτω προκλητικότατη ταμπέλα-διαφήμιση που η εταιρεία θεωρεί ότι απευθύνεται σε λοβοτομημένους πελάτες της:
«Ο Γιώργος και η Κατερίνα αγόρασαν ένα νέο διαμέρισμα στα Βριλήσσια. Ο Γιώργος είναι γυμναστής και η Κατερίνα εργάζεται ως σύμβουλος σε ένα γραφείο επικοινωνίας. Λατρεύουν τα ταξίδια και ακολουθούν τάσεις όπως «επιστροφή στη φύση», ενώ ταυτόχρονα ενδιαφέρονται για τα καινοτόμα, «έξυπνα» προϊόντα HOME SMART. Επέλεξαν έναν άνετο καναπέ SODERHAMN και ένα επεκτεινόμενο τραπέζι EKEDALEN για να υποδέχονται τους καλεσμένους τους. Ένα γραφείο ALEX στο σαλόνι τούς δίνει τη δυνατότητα να εργάζονται από το σπίτι. Στο σαλόνι μπορείτε επίσης να βρείτε αναμνηστικά από τα ταξίδια τους, όπως σε αυτές τις βιτρίνες MILSBO. Τα βράδια απολαμβάνουν στιγμές χαλάρωσης στο μπαλκόνι τους σε έπιπλα ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ».
Μετά από αυτό, αποφασίσαμε με την Ισαβέλλα να παίξουμε, χρησιμοποιώντας το χώρο και τα έπιπλα της ΙΚΕΑ, ένα παιχνίδι. Για να ακριβολογώ, η ιδέα του παιχνιδιού με τα έπιπλα του ΙΚΕΑ ήταν της Ισαβέλλας, εγώ απλά ανέλαβα τις επαγγελματικές λεπτομέρειες:
Ο Γιώργος και η Κατερίνα ζουν σ’ ένα παλιό διαμέρισμα 52 τετραγωνικών της δεκαετίας του 1980 στην Καλλιθέα. Ο Γιώργος δουλεύει στο κολαστήριο της COSCO κουβαλώντας εμπορεύματα με κλαρκ -ξέρετε, τα ανυψωτικά, τα μικρά φορτηγάκια με τις δυο πιρούνες. Η Κατερίνα δουλεύει part-time σε γνωστή αλυσίδα σουπερμάρκετ. Δεν έχουν καμιά διάθεση να ακολουθούν οποιαδήποτε μικροαστική τάση της μόδας, όπως «επιστροφή στη φύση». Ούτε ενδιαφέρονται για τη νεύρωση της εποχής, την «καινοτομία». Τα ταξίδια είναι ενδιαφέρουσα περίπτωση, αλλά με δυο περιορισμούς: αν υπάρχουν τα φράγκα [τα λεφτά, ντε], είναι ο ένας περιορισμός.
Ο άλλος περιορισμός είναι η επίγνωση ότι κανείς, παρά τις γεωγραφικές αποστάσεις, δεν μπορεί να ξεφύγει. Η COSCO και τα σουπερμάρκετ σε ακολουθούν, όπου και να πας. Ακόμα και στη σελήνη. Οι αστροναύτες είναι η θλιβερή απόδειξη μιας ύπαρξης υπό περιορισμό και έλεγχο. Πιο μακριά από οιονδήποτε ταξιδιώτη.
Και όμως, το ίδιο αιχμάλωτοι ενός στρατιωτικοβιομηχανικού συστήματος, εγκλωβισμένοι σε σιδερένια κουτιά που περιστρέφονται καταθλιπτικά μονότονα γύρω από τη γη, υπό τον συνεχή τρόμο του θανάτου από το κρύο, την κοσμική ακτινοβολία και την απομόνωση, έρμαια στα χέρια ενός επιστημονικού διευθυντηρίου που ελέγχει κάθε δευτερόλεπτο του βίου τους. Ακριβώς ίδια και απαράλαχτα με όσους δουλεύουν πληκτικά 8ωρα σε κλαρκ ή σε σουπερμάρκετ [μάλλον πολύ χειρότερα]. Κανείς και ποτέ, δεν μπορεί να ξεφύγει από το ρυθμό της εργασίας που παράγει κέρδος για τους καπιταλιστές, όσο μακριά και να πάει.
Τι μένει για τον Γιώργο και τη Κατερίνα; Κάποια ψώνια σε τιμές ευκαιρίας, στα πιο φτηνά και ποιοτικά χάλια της ΙΚΕΑ, για τη φωλιά τους, στα 52 τετραγωνικά της Καλλιθέας. Πάνω απ’ όλα υπάρχει το παιχνίδι, η φαντασίωση. Παίζουν ότι δήθεν τρώνε στα ακριβά τραπέζια, πίνουν το πρωινό τους στο δήθεν κήπο με τα πλαστικά φυτά, κάνουν μπάνιο σε πολυτελείς τουαλέτες, ξαπλώνουν σε αναπαυτικούς καναπέδες στο Mall, στο Μαρούσι.
Πάνω απ’ όλα, υπάρχει κάτι το μοναδικά αυθεντικό. Η αγάπη, ανόθευτη, παιχνιδιάρα, πάντοτε έτοιμη να καταλάβει όλους τους χώρους, να τους μετασχηματίσει σε χαρά και αυθεντικότητα. Να αλλάξει τον κόσμο. Για ένα κόσμο χωρίς ιεραρχίες, εκμετάλλευση και μικροαστικές νευρώσεις.
