Η Ισαβέλλα, έξι ετών, περιγράφει στη γιαγιά της την Ζανέτ ένα περιστατικό.

- Γιαγιά, να σου πω τι έπαθε χτες ο μπαμπάς.

- Τι έπαθε;

- Όπως κοιμόταν στο κρεβάτι του, ανέβηκε η γάτα, η Καραμέλα, στο κεφάλι του και έκανε τσίσα και κακά πάνω στα μαλλιά του!

- Έλα τώρα, αλήθεια;

- Ναι! Αλλά δεν είναι μόνο αυτό.

- Έχει και άλλο;

- Ναι! Ξύπνησε ο μπαμπάς από τη μυρωδιά, και μόλις κατάλαβε τι έγινε, έκανε ένα πήδημα τόσο ψηλά από την τρομάρα του που έφτασε μέχρι το ταβάνι!

- Απίστευτο!

- Ναι, και κτύπησε το κεφάλι του δυνατά στο ταβάνι και το κεφάλι του έσπασε! Μέσα στο αίμα!

- Τρομερό! Και τι έγινε μετά;

- Μετά, πήρε τηλέφωνο αυτό που κάνει “ούι-ούι-ούι”.

- Το ασθενοφόρο.

- Ναι, ήρθε αυτό, το ασθενο…. τέλος πάντων, τον πήρε και τον πήγε στο νοσοκομείο.

- Έγινε καλά;

- Ναι του έραψαν το κεφάλι και τώρα αν τον δεις, δε φαίνεται τίποτα. Σαν να μην είχε σπάσει το κεφάλι του ποτέ. Πολύ καλή δουλειά.

- Ευτυχώς, μπράβο στους γιατρούς, να είναι καλά ο άνθρωπος…

- Ναι μπράβο στους γιατρούς, αλλά και αυτός πολύ γερό κεφάλι.

Η κόρη μου δημιουργεί με τη φαντασία της ένα παράλληλο σύμπαν όπου τα πάντα είναι δυνατά. Δεν τρελαίνεται μόνο να ακούει ιστορίες και παραμύθια. Τα δημιουργεί κιόλας. Παράλληλα ζωγραφίζει και φωτογραφίζει. Η τέχνη είναι δημιουργία, και ταυτόχρονα, τρόπος κατανόησης και αλλαγής του υπάρχοντος. Δεν είναι αναγκαίο να δεχόμαστε την πραγματικότητα ως μια φυλακή της αναγκαιότητας. Η ελευθερία απαιτεί να έχουμε τον υπάρχοντα κόσμο ως αφετηρία, ως υλικό προς αλλαγή. Η φαντασία είναι μια μορφή πράξης. Μια ελευθεριακή παρέμβαση επί του πραγματικού.